martes, 17 de septiembre de 2013

(Re)componerte la vida.

A falta de perdón he decidido, al menos,
(re)componerte la vida.

Qué menos después de romperte el corazón, dirás,
pero no me cabes en el pecho
asique no hables de amor;
Nuestra historia siempre ha ido más allá,
verás...

Yo siempre he sido más de volar,
de levantarme pensando en A
y acostarme recordando a Z,
en cambio tú eres tan constante que podía,
sin mucho esfuerzo, saber en qué momento me pensabas:
cada noche, como si fueras una niña escribiendo su diario
-nunca solías fallar aunque te atragantases con mi cumpleaños-

Al final, no sé como lo hiciste,
no sé ni cómo aguantaste,
y mucho menos sé como quisiste, pero
lograste encerrarme en todos los puntos de tu brújula
y te convertiste en cada letra de mi abecedario.

Los sorprendimos a todos,
tú me aseguraste y yo..
yo te enloquecí aún más.
Fuimos la certeza de todos los refranes,
la tilde de la palabra alegría;
complementaste del todo mi vida
y yo hice lo mismo con tu día a día.

Inseparables, decían.
Inefable, sabíamos nosotras.

Pero el poema era demasiado bonito,
se destrozaron unos refranes para anudarse otros,
y fue el poeta quien decepcionó a la musa.

Soledad, tristeza, desolación,
impotencia, descontrol, decepción,
soledad, soledad, soledad, soledad, soledad, soledad...

Estoy tan sola sin ti que
desde mi habitación parece
que nunca sale el sol
-eras tú quien siempre quería abrir las persianas-
“Hay que airear la casa”, decías,
y yo te dejaba recorrerla entera
abriendo ventanas estratégicamente
porque solo tú sabías (y sabes)
dominarlo todo en su punto exacto;
y eso hacías con nosotras:
llevabas cada detalle a su momento
pero nunca era rutina, ni siquiera cálculo,
solo te dejabas llevar por la locura de amar(nos),
y bailábamos, cada noche..

Hoy Andrés Suárez podría hacer un disco solo con verme llorar
y tú podrías darme la vida volviendo a sonreír.

Vuelve.
Sonreír no es brillar si no es a quemarropa contigo,
el frío ya ni me afecta porque sé que no vendrás a calmarlo,
y mis manos viven en los bolsillos con miedo a salir
por si las tuyas no están para guiarnos.


Vuelve, nuestros hijos no existen sin ti.



(XI-IX-MMXIII)



viernes, 3 de mayo de 2013

Andrea Valbuena.



Llueve, y siempre me pilla sin paraguas,
como tú.
Eres un poco lluvia,
y calas de dentro a afuera 
y viceversa. O no.
Ya se me ha olvidado como era.
El caso es que te pareces.
Y creo que es por eso
que imagino un erotismo inherente en los días de lluvia.
Y tal vez sea por eso
que ya me es imposible llegar calada a cualquier lugar
sin recordar el sabor a ti u olerte entre mi pelo, 
y sin pensar en tu cama.
Qué de motivos tengo para darte y que termines en la mía.
Qué de razones bien argumentadas,
que tratan desde el frío de mis sábanas,
las nostalgias de mis dedos, las sequías de mis labios, 
el insomnio de mis sueños, o las tribulaciones de mi ombligo;
hasta que tengo entumecidas las piernas de esperarte,
y se han vuelto extremadamente torpes,
pero siguen sin dejarme tropezarte.
Como si fueras una piedra que todo el mundo se empeña en quitar de mi camino,
y yo, testaruda, no quisiera otra cosa que tropezar contigo.
Siempre vuelves en otoño, 
con esos ojos de nube cargados de tormentas,
buscando las pasiones de mi infierno de los lunes y otras eles,
como analgésico contra tus noches de invierno.
Y te marchas con la primavera,
a disfrutar, en otro cielos u otros mundos, 
de los días claros..
Y yo, tan ansiolítica y sedenetaria
no me muevo del lugar donde me prometías
al menos un beso más para mañana
-y ya veremos como acaba, o si acaba-.
Con la de tiempo que hace que
se perdieron los mañanas,
los después y los hasta luego.
Con la de tiempo que hace que olvidé
cómo me sentaban tus besos
y aquello de que desde dentro me hacían la revolución.
Todo esto me marea.
Sé que algún día te daré la espalda, amor, 
lo que no sé
es si será para huir de ti rápido y lejos
o para esperarte de otra manera y con alguna otra inteción.

Necesito consultarlo con tu almohada.

Andrea Valbuena:  blog.

jueves, 18 de abril de 2013

Siempre al revés.

Temblamos al besar y reímos con el miedo,
siempre al revés, empezando a correr
sin saber ni caminar recto alguna noche;
para llegar a las piernas de un amor
pensando en la sonrisa de otro.
A veces se nos abre el corazón,
abrimos la boca demasiado,
y terminamos inundándonos por los ojos
al saber que quizás deberíamos haber dudado
antes de dejarle nuestro corazón en las manos.

Nadie puede evitar sonreír al ver a esa persona 
pasearse con sus andares de sencillez
-pero que a ti te dejan sin aliento-
como quien no sabe que domina al mundo
por cada paso que da, dejando detrás su rastro
por si algún descolocado corazón quisiera seguirla,
quizás alguna mañana de verano por la playa
o alguna noche de invierno para quitarle el frío;
pero cuando dejamos de correr y la encontramos, 
cuando sabemos que poseemos lo que todos quieren,
esa persona que para ti es la base del mundo,
ahí todo empieza a dar vueltas.

Nos queremos día a día
sin saber que el amor,
a parte de mover mundos, 
también destroza montañas.
Nos damos el cariño de cada mañana
por miedo a que se acabe por la noche,
qué humanidad más ilusa..
No vivimos el presente por pensar en un futuro
que nos golpeará, tarde o temprano, 
con el error de frente y sin escudo para protegernos,
lo hayamos hecho bien o no, es ley de vida;
y en esta vida todos estamos bajo ley.




(XVIII-IV-MMXIII)

jueves, 11 de abril de 2013

Recuerdos.

Es precioso amanecer cuando tú
-despeinada y con la boca abierta-
todavía duermes
dejando entrever perfección en tu mayor sencillez,
entre las sábanas y mi cuerpo..
y yo puedo sentir cómo respiras en mi pecho
dándole el aliento a todos mis latidos,
que se paran, nostálgicos,
cada noche en la que no me besas.

Puedes decir que soy infantil, pero al mirarte
me surjen esas jodidas mariposas de los cuentos en el estómago
y se me enreda el alma por dentro intentando cazarlas,
como si por ello te atrapara a tí.

(...)





(XIV-III-MMXIII)



Es sencillo - Marwan.

A veces me ves con mirada ausente y me preguntas que en qué estoy pensando. Es sencillo pero temo asustarte. Por eso no suelo contestar o te regateo sonriéndote y cambiando de tema. Pero lo que pasa es sencillo: te amo con premeditación y alevosía, te amo rabiosamente, con vehemencia. Es más sencillo aún: al mirarte se me salen los sentidos por la boca. Pero nunca quiero decírtelo del todo porque el ser humano tiende a buscar otras metas cuando alcanza con facilidad un trofeo.

Yo quiero clavarme a tu futuro igual que un título se clava en un libro, en la portada y para siempre. Me dan a menudo demasiadas ganas de soltarte este tipo de barbaridades pero corro el riesgo de que pienses que no quieres luchar por algo que no tiene complicación, que pienses que solo merecen la pena los amores que conllevan algún tipo de conquista, y qué quieres que te diga, tú aún no lo sabes, pero a los pocos días de conocerte tus ojos se clavaron una bandera en la cima de mi corazón y te aseguro que no va a haber manera de arrancarla.. así que mejor sigo así, callado, haciéndote pensar que no soy del todo tuyo. Seguro que de ese modo no se te van a ir las ganas de luchar. Entiéndeme.. yo también lucho, lucho cada día contra mí para no decirte todas estas cosas: que cuando no te veo soy un hombre en un pantano, que desde que te conozco no recuerdo el nombre del invierno.


Marwan.



viernes, 22 de marzo de 2013

Un dos concertos do Santiautor 2013.

O pasado venres 8 de Marzo de 2013, os asistentes ao Sónar Pub de Santiago de Compostela puideron disfrutar dun concerto espectacular de Marwan, e da artista convindada Adriana Moragues.

O concerto comezou coa actuación de Adriana Moragues que levou consigo a Álvaro Ruiz, e xuntos fixeron disfrutar ao público entre música, risas, e incluso recitando un poema e tocando unha bulería, propia da terra destes cantautores. 

Álvaro Ruíz e Adriana Moragues.


Ao rematar, Marwan subíu ao escenario e presentou ao seu acompañante Marino Sáiz que compaxinou o seu violín ás cancións do cantautor dándolles unha musicalidade realmente hermosa. Marwan fixo un concerto bastante pluralizado, pois a parte das cancións, contou numerosas anécdotas persoais e do resto dos seus amigos da música, baixou a cantar entre o público a capela e rematou recitando un poema do seu libro La triste historia de tu cuerpo sobre el mío.


 
Marwan recitando o último poema do seu libro.




Marwan e Marino Sáiz - Mi paracaídas.



Os catro músicos recibiron ao final das súas actuacións un agasallo do Sonar Pub en forma de púa e recibiron a todas as persoas que quixeran sacarse fotos, firmar autógrafos, comprar discos.. Un gran concerto e, de forma xeral, un gran certame musical o Santiautor 2013.




jueves, 21 de marzo de 2013

Día Internacional da Poesía.

Hoxe, 21 de Marzo, celébrase o Día Internacional da Poesía: Un día que conmemora a todos os poetas da historia e da actualidade, como o gran Antonio Machado ou Pablo Neruda, que todos coñecemos. 

Mais neste blog, pídese un maior recoñecemento a eses poetas que todavía non pasaron á historia, ou que non publican libros e non son valorados: os poetas de blog. Grazas ás novas tecnoloxías pódese disfrutar na rede de numerosas páxinas web cunha amplia relación de poetas e poemas, como aqueles poetas sen traballo, ou aqueles que queren tamen adicar o seu tempo a publicar na rede, pero tamén se poden dar a coñecer aqueles poetas xoves que comezan, sen darse conta, a vivir dentro da poesía, publicando nos seus blogs aquelo que escriben de forma reivindicativa, intimista, reflexiva..


No tienen
parada en mi estación
algunos trenes,
aunque esté lista
para cualquier destino.
Cuando pude cogerlos
no era hora
en mi reloj biológico.
Ahora siento que estoy
desinstalada
entre vías y esperas.

                         Milagros. (Acceso ao blog).


A todas las mujeres
no sólo a las trabajadoras:

La mañana en la oficina,
la tarde comida y ropa,
por la noche no molestes
si me dices de derrota.

No molestes si me dices
que no mueva ni la boca
pues me entrego día a día
cual mujer trabajadora.

                           Carlos Pérez Casas. (Acceso á páxina).


Encontrar una flor entre las ramas,
un faro para un náufrago,
el disparo de un soldado,
un olor para la ceguera,
fuego para el frío
y tinta para el poeta, eso eres.

Puerta de atrás para un ladrón,
maquillaje para la diva,
el dominio de un jubilado,
la hoguera de una noche de San Juan
y flamenco para el gitano, eso eres.

Un desafío para la soledad.

                           Adriana Moragues. (Acceso ao blog).


Nos volveremos a encontrar. Eso seguro.
Intercambiaremos palabras blandas,
miradas esquivas, nos contaremos cosas,
vestiremos de principios nuestros caminos
y un rato después nos despediremos
sabiendo que hay historias que es preferible
terminarlas antes de que acaben contigo.
Lo malo es que de eso nos dimos cuenta tarde
cuando ya ardía la habitación, en el último round,
cuando el amor propio era ya un desguace.

                               Marwan. (Acceso ao blog).


Nos dijimos tantas veces adiós
que despedirnos
significaba reinventar un reencuentro.

Era un precipicio con vistas al mar,
y yo me hice adicta a las alturas
desde que la contemplé precipitarse sobre mi
desde el punto más alto de un sueño.

Poema completo.

                                   Elvira sastre. (Acceso ao blog).





Que o día da poesía
sexa cando nace a primavera
non é unha simple coincidencia.



viernes, 8 de marzo de 2013

Santiautor 2013.

Repartidos entre Febreiro, Marzo e Abril, poderemos disfrutar de grandes cantautores na cidade de Compostela no certame musical Santiautor. O chamado Santiautor é un conxunto de concertos de cantautores buscando a súa difusión e o merecido recoñecemento das súas maxestuosas cancións.
Este ano 2013 programouse xa a 4ª edición deste certame celebrado no Sónar Pub de Santiago, cunha actuación de apertura no Teatro Principal de Christina Rosenvinge, e as demáis xa no propio Sónar por parte de Marwan, Marino Sáiz, Adriana Moragues, Espido, Cardigan bridge, SéS, Iván Ferreiro e Andrés Suárez.

O venres 8 de Marzo actuará Marwan coa compaña do seu violinista Marino Sáiz ( ver vídeo ) e como artista invitada disfrutaremos de Adriana Moragues ( ver vídeo ).

O sábado 23 de Marzo estará Espido, cantando na lingua da terra galega ( ver vídeo ).

O venres 1 de Marzo atoparemonos con Cardigan Bridge ( ver vídeo ) e tamén con SéS, outra cantante galega (ver vídeo).

O venres 15 de Marzo Javier Álvarez cantará ( ver vídeo ) co artista convidado Al Vila ( ver vídeo ).

E por útimo contaremos con Iván Ferreiro ( ver vídeo ) tanto o 5 coma o 6 de Abril, este último día por esgotarse tan rapidamente as entradas para o primeiro onde actúa co ferrolano Andrés Suárez.

Todas as entradas, e os abonos para o certame, poderan conseguirse en www.cantauticket.com  e na tenda A Reixa, ao lado do Pub Sónar de Santiago de Compostela.

Esperemos que sexa unha boa edición e que estes, e todos os cantautores sexan cada vez máis coñecidos e recoñecidos no mundo da música.


viernes, 22 de febrero de 2013

Un pouco de historia.

NACEMENTO DA POESÍA LÍRICA:

A poesía lírica é a forma poética que expresa tradicionalmente un sentimento intenso ou unha profunda reflexión, ambas ideas como manifestacións da experiencia do eu poético.

A palabra "lírica" deriva da grega lyra que denota o instrumento musical chamado lira, de cuxa execución, entre outros encargábase Erató, a musa grega da poesía. Aparece por primeira vez no século XV facendo mención á poesía grega antigua que se cantaba e distinguía desta maneira da poesía dramática ou narrativa (épica) e no século XVI defínese máis como unha forma de expresión máis subxectiva, que concierne principalmente ao dominio dos sentimientos privados.

Foi así penetrando desde Grecia cara Roma y tamén China, como lugares do principio desda forma poética.

EN ESPAÑA:

Sen ter en conta calquera poeta non rexistrado, considérase o primeiro poeta español ao clérigo Gonzalo de Berceo, que cultivou durante o século XIII o Mester de Clerecía. A pesar de ter un estilo sencillo, con xiros populares e unha forma de expresión realista, foi recoñecido como poeta culto en oposición aos xuglares.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4H3f54aT3dOpHQQWNRXRh80qX8gMB1TcpsPdl-effjmkjLeD3HHWSan-CJPTMnLPCHVBDKemm_jWo7VMdnw2JfFjrybyk1gormL4ZNLwAunrxGfvexeIhc61wF57TtN1MV66LSC56QOw/s1600/gonzalo_berceo.jpg 
Foto: Gonzalo de Berceo

Era un varón perfecto, de hermosa discreción
que oía a los cuitados poniéndose en razón.
Sufría por las almas negadas al perdón.
Moría por ser mártir de su propia pasión.

Todo estaba tranquilo. El viento, temperado.
No sacaba a su hijo de casa, el asilado.
Volvió a girar la rueda, con el eje gastado.
El invierno de entonces fue en verano cambiado.


EN GALICIA:

Nace da maestría de Jõao Soares de Paiva a primeira cantiga galaico-portuguesa entre 1204-1213. O tema do poema é a crítica ao rei de Navarra por invadir Aragón.

Agora faz isso o senhor de Navarra,
pois em Provença é o rei de Aragão;
não têm medo, nem do seu pico, nem à sua Marra
em Tarazona, nem que está perto;
não têm medo de lhes colocar aríetes
e serão rir muito Inzura e Darren;
mas, se Deus traz o senhor de Monção
estou certo de que lhes destruirá a bacia.



 

martes, 29 de enero de 2013

Quiero (ad)mirarte toda la vida.

Te vi en mis sueños antes de tenerte
y ya sentí que venías corriendo a mi vida,
como ahora lo haces a abrazarme.

Te vi a lo lejos un día
y en nuestros ojos se clavaron dos imanes
como si existiera el destino y tú
estuvieras escrita dentro de mí,
teniendo que sacarte para subsistir.

Te vi tímida y asustada por primera vez
- no pude evitar acercarme -
y sin saber si eran nuestros imanes o tú,
se me aceleró el pecho, llámalo ingenuo,
pero se quería quedar ya en tus pecas y tus pestañas.

Te vi entregarte a mi con el tiempo
y hoy puedo decir que te vi, libre y bonita,
como nadie en la vida hizo pero hasta el más tonto desea.

Te vi temblar, reír, sonreírme
por la noche y por la mañana.
Te vi descalza por mi habitación y pensé que
era dueña del mundo sobre tus pies por un instante,
y cuando después te vi como en casa, paseando,
se me adelantó el tiempo hasta la nuestra
y me creí todos mis sueños y todas nuestras promesas.

Te vi soportar golpes de la vida y de olas;
te vi correr por la calle y por amor;
te vi saltarte las reglas y saltarme encima;
te vi quererme a mi y quererte ir;
te vi dormir y despertar sola o conmigo;
te vi sonreír para levantarme
y caerte para hacerme sonreír;
te vi sonrojada y pálida, subir y bajar;
te vi morir de frío para darme calor
y darme calor en el día más frío.

Te vi muerta de sueño a mi lado
y muerta de amor debajo de mí.
Te vi con medio ojo abierto
a las cinco de la mañana
y con los ojos brillantes y enormes a las diez,
como si quisieras atraparme y llevarme,
de nuevo, a la madrugada.
Te vi desnuda en mis brazos
y tu piel quiso que te viera suave
cuando me rozaste con miedo, pero con ganas.

Me vi reflejada en el imán de tus ojos
y me vi sonreír por recordar, amor,
que también te vi dormir.




(XXIX-I-MMXIII)


viernes, 25 de enero de 2013

Crisis - Marwan.


Recoger
Recoger la tristeza de este mundo
el pesar que se extiende
por el suelo de los barrios obreros
y barrer sus calles, los bares donde
las conversaciones las llena el desencanto 
ceniceros cansados, mesas vacías,
cucharillas tristes, café derramado
como nuestros sueños.

Hombres doblados
que llevan la pobreza
en los bolsillos,
que cuentan su desánimo
con lasmanos,
se agarran el futuro
con las uñas
y lo pierden en cada telediario.
Políticos, gobernantes relucientes
el parlamento -tan próximo a ese bar-
insiste, le limpia el culo al capital,
oro para unos
carbón para el resto.

Deberíamos cortarle las manos a Pandora,
nos callan con cuentos,
nos duermen con cuentos
y por mucho que frotemos las urnas
nunca sale el genio.
El ser humano engulle otra cucharada
y otra cucharada
y otra cucharada 
de decepción.
Pero no hay que equivocarse,
la culpa también es nuetra,
la crisis no es el dinero de los bancos,
la crisis es tenerles miedo
que estemos anestesiados
que no salgamos a la calle
a reclamar lo que de verdad nos pertene:
el pan
la justicia
el día de mañana.



viernes, 11 de enero de 2013

Pensé en enamorarte.

Escribo de vez en cuando
porque no me llega con mirarte.
No tengo miedo de quererte 
sino de lo rápido que el tiempo,
tan lento a veces,
pasa cuando estás tú conmigo.

Ni siquiera hay un solo tonto en el mundo
que no sepa que cuando pasas sonriendo
quien te mire no podrá olvidarte más;
y yo, kamikaze, sabendo que me pierdo cuando te acercas,
cometo locuras para que lo hagas más,
consiguiendo sonreirte a quemarropa,
para perderme de nuevo al rozarte.

 He soñado tanto con besarte
que a veces pienso que es verdad,
pero me despierto y no siento más que un temblor
diciéndome que mi cuerpo te echa de menos en la realidad.
Y aún sabiendo que solo lo  he soñado,
es inefable ver como sonríes cada día, o cada noche.

No es que tenga una obsesión, -o sí-
sino que escribir sobre tu sonrisa hace que, 
a pesar de no verla durante meses,
siempre me vaya a poder imaginar, o recordar, 
lo bonito que es el mundo cuando le sonríes cada mañana.

Es de esas veces que te ilusionas y te importa una mierda el mundo
con tal de que te mire y se derrita, al unísono contigo.

Puede que haya horas del día
que solo sean aptas para pensar en tí,
y que yo use todas
-por si acaso alguna vez se terminaran-
en intentar hacerte llegar palabras,
que más que mías ya son tuyas,
porque las adaptas a tu ritmo, cuando sin querer,
me adaptas a mi, hipnotizada,
al sentido de la vida de tu mano.

Pensé en enamorarte cuando te vi reír
y te clavaste en mí -y en mis sueños-
como si mi poesía no hubiera existido de verdad
hasta que llegaste tú,capaz de inspirar al mundo a adorarte,
y te colaras en mis sueños como si pudieras controlarlos;
vienes y vas, para enloquecerme
a veces, y para echarte de menos:
Me dejas quererte y te voy descrubriendo,
piel a piel, como a las cebollas.

Entonces el mundo tiembla por culpa
de lo que lo hacen mis piernas
cuando me miras a los ojos,
y ahí entiendo que, entre tú y el resto,
me quedo contigo.
Porque podría frenar y dejarte ir,
pero siempre he preferido lidiar contra ti,
-con tus vicios, tus manías y tus defectos-
hasta tenerte,

 Ojalá hoy, entre todo el mundo,
aparecieras tú y me besaras. 


  
(X-I-MMXIII)