martes, 17 de septiembre de 2013

(Re)componerte la vida.

A falta de perdón he decidido, al menos,
(re)componerte la vida.

Qué menos después de romperte el corazón, dirás,
pero no me cabes en el pecho
asique no hables de amor;
Nuestra historia siempre ha ido más allá,
verás...

Yo siempre he sido más de volar,
de levantarme pensando en A
y acostarme recordando a Z,
en cambio tú eres tan constante que podía,
sin mucho esfuerzo, saber en qué momento me pensabas:
cada noche, como si fueras una niña escribiendo su diario
-nunca solías fallar aunque te atragantases con mi cumpleaños-

Al final, no sé como lo hiciste,
no sé ni cómo aguantaste,
y mucho menos sé como quisiste, pero
lograste encerrarme en todos los puntos de tu brújula
y te convertiste en cada letra de mi abecedario.

Los sorprendimos a todos,
tú me aseguraste y yo..
yo te enloquecí aún más.
Fuimos la certeza de todos los refranes,
la tilde de la palabra alegría;
complementaste del todo mi vida
y yo hice lo mismo con tu día a día.

Inseparables, decían.
Inefable, sabíamos nosotras.

Pero el poema era demasiado bonito,
se destrozaron unos refranes para anudarse otros,
y fue el poeta quien decepcionó a la musa.

Soledad, tristeza, desolación,
impotencia, descontrol, decepción,
soledad, soledad, soledad, soledad, soledad, soledad...

Estoy tan sola sin ti que
desde mi habitación parece
que nunca sale el sol
-eras tú quien siempre quería abrir las persianas-
“Hay que airear la casa”, decías,
y yo te dejaba recorrerla entera
abriendo ventanas estratégicamente
porque solo tú sabías (y sabes)
dominarlo todo en su punto exacto;
y eso hacías con nosotras:
llevabas cada detalle a su momento
pero nunca era rutina, ni siquiera cálculo,
solo te dejabas llevar por la locura de amar(nos),
y bailábamos, cada noche..

Hoy Andrés Suárez podría hacer un disco solo con verme llorar
y tú podrías darme la vida volviendo a sonreír.

Vuelve.
Sonreír no es brillar si no es a quemarropa contigo,
el frío ya ni me afecta porque sé que no vendrás a calmarlo,
y mis manos viven en los bolsillos con miedo a salir
por si las tuyas no están para guiarnos.


Vuelve, nuestros hijos no existen sin ti.



(XI-IX-MMXIII)



viernes, 3 de mayo de 2013

Andrea Valbuena.



Llueve, y siempre me pilla sin paraguas,
como tú.
Eres un poco lluvia,
y calas de dentro a afuera 
y viceversa. O no.
Ya se me ha olvidado como era.
El caso es que te pareces.
Y creo que es por eso
que imagino un erotismo inherente en los días de lluvia.
Y tal vez sea por eso
que ya me es imposible llegar calada a cualquier lugar
sin recordar el sabor a ti u olerte entre mi pelo, 
y sin pensar en tu cama.
Qué de motivos tengo para darte y que termines en la mía.
Qué de razones bien argumentadas,
que tratan desde el frío de mis sábanas,
las nostalgias de mis dedos, las sequías de mis labios, 
el insomnio de mis sueños, o las tribulaciones de mi ombligo;
hasta que tengo entumecidas las piernas de esperarte,
y se han vuelto extremadamente torpes,
pero siguen sin dejarme tropezarte.
Como si fueras una piedra que todo el mundo se empeña en quitar de mi camino,
y yo, testaruda, no quisiera otra cosa que tropezar contigo.
Siempre vuelves en otoño, 
con esos ojos de nube cargados de tormentas,
buscando las pasiones de mi infierno de los lunes y otras eles,
como analgésico contra tus noches de invierno.
Y te marchas con la primavera,
a disfrutar, en otro cielos u otros mundos, 
de los días claros..
Y yo, tan ansiolítica y sedenetaria
no me muevo del lugar donde me prometías
al menos un beso más para mañana
-y ya veremos como acaba, o si acaba-.
Con la de tiempo que hace que
se perdieron los mañanas,
los después y los hasta luego.
Con la de tiempo que hace que olvidé
cómo me sentaban tus besos
y aquello de que desde dentro me hacían la revolución.
Todo esto me marea.
Sé que algún día te daré la espalda, amor, 
lo que no sé
es si será para huir de ti rápido y lejos
o para esperarte de otra manera y con alguna otra inteción.

Necesito consultarlo con tu almohada.

Andrea Valbuena:  blog.

jueves, 18 de abril de 2013

Siempre al revés.

Temblamos al besar y reímos con el miedo,
siempre al revés, empezando a correr
sin saber ni caminar recto alguna noche;
para llegar a las piernas de un amor
pensando en la sonrisa de otro.
A veces se nos abre el corazón,
abrimos la boca demasiado,
y terminamos inundándonos por los ojos
al saber que quizás deberíamos haber dudado
antes de dejarle nuestro corazón en las manos.

Nadie puede evitar sonreír al ver a esa persona 
pasearse con sus andares de sencillez
-pero que a ti te dejan sin aliento-
como quien no sabe que domina al mundo
por cada paso que da, dejando detrás su rastro
por si algún descolocado corazón quisiera seguirla,
quizás alguna mañana de verano por la playa
o alguna noche de invierno para quitarle el frío;
pero cuando dejamos de correr y la encontramos, 
cuando sabemos que poseemos lo que todos quieren,
esa persona que para ti es la base del mundo,
ahí todo empieza a dar vueltas.

Nos queremos día a día
sin saber que el amor,
a parte de mover mundos, 
también destroza montañas.
Nos damos el cariño de cada mañana
por miedo a que se acabe por la noche,
qué humanidad más ilusa..
No vivimos el presente por pensar en un futuro
que nos golpeará, tarde o temprano, 
con el error de frente y sin escudo para protegernos,
lo hayamos hecho bien o no, es ley de vida;
y en esta vida todos estamos bajo ley.




(XVIII-IV-MMXIII)

jueves, 11 de abril de 2013

Recuerdos.

Es precioso amanecer cuando tú
-despeinada y con la boca abierta-
todavía duermes
dejando entrever perfección en tu mayor sencillez,
entre las sábanas y mi cuerpo..
y yo puedo sentir cómo respiras en mi pecho
dándole el aliento a todos mis latidos,
que se paran, nostálgicos,
cada noche en la que no me besas.

Puedes decir que soy infantil, pero al mirarte
me surjen esas jodidas mariposas de los cuentos en el estómago
y se me enreda el alma por dentro intentando cazarlas,
como si por ello te atrapara a tí.

(...)





(XIV-III-MMXIII)



Es sencillo - Marwan.

A veces me ves con mirada ausente y me preguntas que en qué estoy pensando. Es sencillo pero temo asustarte. Por eso no suelo contestar o te regateo sonriéndote y cambiando de tema. Pero lo que pasa es sencillo: te amo con premeditación y alevosía, te amo rabiosamente, con vehemencia. Es más sencillo aún: al mirarte se me salen los sentidos por la boca. Pero nunca quiero decírtelo del todo porque el ser humano tiende a buscar otras metas cuando alcanza con facilidad un trofeo.

Yo quiero clavarme a tu futuro igual que un título se clava en un libro, en la portada y para siempre. Me dan a menudo demasiadas ganas de soltarte este tipo de barbaridades pero corro el riesgo de que pienses que no quieres luchar por algo que no tiene complicación, que pienses que solo merecen la pena los amores que conllevan algún tipo de conquista, y qué quieres que te diga, tú aún no lo sabes, pero a los pocos días de conocerte tus ojos se clavaron una bandera en la cima de mi corazón y te aseguro que no va a haber manera de arrancarla.. así que mejor sigo así, callado, haciéndote pensar que no soy del todo tuyo. Seguro que de ese modo no se te van a ir las ganas de luchar. Entiéndeme.. yo también lucho, lucho cada día contra mí para no decirte todas estas cosas: que cuando no te veo soy un hombre en un pantano, que desde que te conozco no recuerdo el nombre del invierno.


Marwan.



viernes, 22 de marzo de 2013

Un dos concertos do Santiautor 2013.

O pasado venres 8 de Marzo de 2013, os asistentes ao Sónar Pub de Santiago de Compostela puideron disfrutar dun concerto espectacular de Marwan, e da artista convindada Adriana Moragues.

O concerto comezou coa actuación de Adriana Moragues que levou consigo a Álvaro Ruiz, e xuntos fixeron disfrutar ao público entre música, risas, e incluso recitando un poema e tocando unha bulería, propia da terra destes cantautores. 

Álvaro Ruíz e Adriana Moragues.


Ao rematar, Marwan subíu ao escenario e presentou ao seu acompañante Marino Sáiz que compaxinou o seu violín ás cancións do cantautor dándolles unha musicalidade realmente hermosa. Marwan fixo un concerto bastante pluralizado, pois a parte das cancións, contou numerosas anécdotas persoais e do resto dos seus amigos da música, baixou a cantar entre o público a capela e rematou recitando un poema do seu libro La triste historia de tu cuerpo sobre el mío.


 
Marwan recitando o último poema do seu libro.




Marwan e Marino Sáiz - Mi paracaídas.



Os catro músicos recibiron ao final das súas actuacións un agasallo do Sonar Pub en forma de púa e recibiron a todas as persoas que quixeran sacarse fotos, firmar autógrafos, comprar discos.. Un gran concerto e, de forma xeral, un gran certame musical o Santiautor 2013.




jueves, 21 de marzo de 2013

Día Internacional da Poesía.

Hoxe, 21 de Marzo, celébrase o Día Internacional da Poesía: Un día que conmemora a todos os poetas da historia e da actualidade, como o gran Antonio Machado ou Pablo Neruda, que todos coñecemos. 

Mais neste blog, pídese un maior recoñecemento a eses poetas que todavía non pasaron á historia, ou que non publican libros e non son valorados: os poetas de blog. Grazas ás novas tecnoloxías pódese disfrutar na rede de numerosas páxinas web cunha amplia relación de poetas e poemas, como aqueles poetas sen traballo, ou aqueles que queren tamen adicar o seu tempo a publicar na rede, pero tamén se poden dar a coñecer aqueles poetas xoves que comezan, sen darse conta, a vivir dentro da poesía, publicando nos seus blogs aquelo que escriben de forma reivindicativa, intimista, reflexiva..


No tienen
parada en mi estación
algunos trenes,
aunque esté lista
para cualquier destino.
Cuando pude cogerlos
no era hora
en mi reloj biológico.
Ahora siento que estoy
desinstalada
entre vías y esperas.

                         Milagros. (Acceso ao blog).


A todas las mujeres
no sólo a las trabajadoras:

La mañana en la oficina,
la tarde comida y ropa,
por la noche no molestes
si me dices de derrota.

No molestes si me dices
que no mueva ni la boca
pues me entrego día a día
cual mujer trabajadora.

                           Carlos Pérez Casas. (Acceso á páxina).


Encontrar una flor entre las ramas,
un faro para un náufrago,
el disparo de un soldado,
un olor para la ceguera,
fuego para el frío
y tinta para el poeta, eso eres.

Puerta de atrás para un ladrón,
maquillaje para la diva,
el dominio de un jubilado,
la hoguera de una noche de San Juan
y flamenco para el gitano, eso eres.

Un desafío para la soledad.

                           Adriana Moragues. (Acceso ao blog).


Nos volveremos a encontrar. Eso seguro.
Intercambiaremos palabras blandas,
miradas esquivas, nos contaremos cosas,
vestiremos de principios nuestros caminos
y un rato después nos despediremos
sabiendo que hay historias que es preferible
terminarlas antes de que acaben contigo.
Lo malo es que de eso nos dimos cuenta tarde
cuando ya ardía la habitación, en el último round,
cuando el amor propio era ya un desguace.

                               Marwan. (Acceso ao blog).


Nos dijimos tantas veces adiós
que despedirnos
significaba reinventar un reencuentro.

Era un precipicio con vistas al mar,
y yo me hice adicta a las alturas
desde que la contemplé precipitarse sobre mi
desde el punto más alto de un sueño.

Poema completo.

                                   Elvira sastre. (Acceso ao blog).





Que o día da poesía
sexa cando nace a primavera
non é unha simple coincidencia.