jueves, 20 de diciembre de 2012

Vuelve, amor.

Aliento, el sudor de tu espalda,
me queman tus pocas ganas, 
me quemas,
me inhalas 
y terminamos arañanado calor
raspando resquicios de la habitación.

Dejaste vacíos en ti,
en mi,
uniste huecos con enfados
y finales con nudos a principios
- alteraste la paz en el alma -
supiste acariciar a las cosquillas.

Hasta el ruído de la calle
extraña tus mañanas
llenas de paz sosegando plazas.
Hasta mis ojos se cansan
y no se acostumbran
a que no los abras tú 
con la mirada,
y quieren llegar a donde estés,
besarte,
aspirar tus entrañas,
inspirarte,
- que no te vayas -.

Te exhalo,
a pulmón abierto
para que vuelvas a mi,
con las manos frías, con amor,
y sin ganas de quitarme vida
- no me queda después de ti -.

Hoy llenas, 
de luz las despedidas,
de esperanza mis letras,
de silencion la cama.
Hoy vienes tú, 
mañana habrá viento,
mañana habrá calma.

Y al final de ti,
contigo,
a tus pies,
están mis manos esperando
para cuando te decidas
por mi,
para cuando te lances
a mi vacío
- sin miedos -



(XI-XII-MMXII)


jueves, 13 de diciembre de 2012

Proxecto : "La voz de la escuela"

Unha vez ao mes, o periódico "La voz de la escuela" presenta nun dos seus apartados unha serie de poemas históricos da literatura española. 

Este mes, dentro dos catro poemas publicado, cabe destacar o de San Juan de la Cruz: "¡Cántico espiritual!"

San Juan de la Cruz (1542-1591), patrón dos poetas da lengua española, foi un dos máximos exponentes da poesía mística do Renacemento e en ¡Cántico espiritual! utiliza o simbolismo inspirándose no Cantar de los cantares.

ESPOSA

¿Adónde te escondiste,
Amado, y me dejaste con gemido?
Como el ciervo huiste,
habiéndome herido;
salí tras ti clamando, y eras ido.

Pastores, los que fuerdes
allá por las majadas al otero,
si por ventura vierdes
aquel que yo más quiero,
decidle que adolezco, peno y muero.

Buscando mis amores
iré por esos montes y riberas,
ni cogeré las flores,
ni temeré las fieras,
y pasaré los fuertes y fronteras.

¡Oh bosques y espesuras,
plantadas por la mano del Amado!
¡Oh prado de verduras,
de flores esmaltado,
decid si por vosotros ha pasado!

RESPUESTA DE LAS CRIATURAS

Mil gracias derramado
pasó por estos sotos con presura,
y, yéndolos mirando,
con sola su figura
vestidos los dejó su hermosura.

 

"Letras" - Jorge Gavilanes.

Unhas letras que expresan dependencia,
unhas verbas que nacen do amor:

Ter perdido os bicos que aportan alegría.
Recuperar os beizos que che enchen o corazón.
Coma outro calquera apreteite nese día, 
sentín daquela cada roce das nosas máns.
Choramos coma parvos sempre que te vía.
Desexar que repitas cada bico que me das.

Recoñezo amarte despois deste tempo
en que non te perdín, sen terte.
Sigo sentindo este iskra polo peito
só tendo os teus ollos claros ao verte.

Non necesito enganarme e crerme sen ti.
Non quero non verte sorrir.
Que cando abran os ceos despois de chover,
xuntos, deitados, quereremos amencer.
Que a luz de dous sorrisos
chegue até o infinito, moi  lonxe,
que o tempo e o destino
depare por nós o que nos toque vivir,
que eu estarei ocupado, queréndote.


(16.10.2012)

miércoles, 12 de diciembre de 2012

Resquicios de poesía.

No sé,
si el viento me acerca y/o me aleja
de ti;
Si el frío es un indicio a
quererte
o si arrodillarme ante tu calor
me da fuerza para (sobre)vivir.
- pues tus manos me salvaron
incluso antes de que fueras a
tocarme -.

Será el anhelo de
tenerte
lo que un día me acercó
a refugiar el hielo de mi nariz en
tu aliento.
Y al besarme te llevaste
la mitad de mi,
ahora,
he venido a encontarme
dentro de ti.

Entonces fue cuando quise,
quererte,
cuando me agaché ante tu vida
- enredada entre la mía
a pasos de tortuga -
para lidiar contigo y
enamorarme de ti;
Cuando sin querer quise,
tenerte:
te adentraste en mi corazón.
                                     - te clavaste -.

Decidiste alternarme con tus pesadillas,
fui cura de tus noches bohémicas,
clemencia ante la revelión
de tus despiadadas cosquillas.
Con las manos llenas de paz
quisiste poder
tocarme
y yo intento ser,
ahora,
aliento de tu revolución.

Si entonces fue así,
antes quise quedarme
en ti
que arrodillarme ante los pies
de otra,
- concilié el sueño en tus mejillas -;
quererte
me llevó a quedarme,
tenerte
a querer tocarte y
ser,
quise el olor de tus sonrisas.

Todo lo que tuve y tendré
atrincherado en mis pensamientos
nace de ti, y es,
- irónicamente -
amor desenfrenado.



(XI-XII-MMXII)

jueves, 29 de noviembre de 2012

Mario Benedetti.


       Escritor e poeta uruguaio da Xeración do 45 no que se inclúen como produción máis de 80 libros traducidos, a meirande parte, a máis de 20 idiomas. Sen dúbida, unha peza importante da poesía, no que se basaron e basan moitos autores.
 
      Un dos seus poemas sentimentales : " Hagamos un trato ".

 Compañera
usted sabe
que puede contar
conmigo
no hasta dos
o hasta diez
sino contar
conmigo

si alguna vez
advierte
que la miro a los ojos
y una veta de amor
reconoce en los míos
no alerte sus fusiles
ni piense qué delirio
a pesar de la veta
o tal vez porque existe
usted puede contar
conmigo

si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo
no piense qué flojera
igual puede contar
conmigo

pero hagamos un trato
yo quisiera contar
con usted
es tan lindo
saber que usted existe
uno se siente vivo
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos
aunque sea hasta cinco
no ya para que acuda
presurosa en mi auxilio
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.

Mario Benedetti.

Compañera
usted sabe
puede contar
conmigo
no hasta dos
o hasta diez
sino contar
conmigo

si alguna vez
advierte
que la miro a los ojos
y una veta de amor
reconoce en los míos
no alerte sus fusiles
ni piense qué delirio
a pesar de la veta
o tal vez porque existe
usted puede contar
conmigo

si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo
no piense qué flojera
igual puede contar
conmigo

pero hagamos un trato
yo quisiera contar
con usted

es tan lindo
saber que usted existe
uno se siente vivo
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos
aunque sea hasta cinco
no ya para que acuda
presurosa en mi auxilio
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo

Lee todo en: Hagamos un trato - Poemas de Mario Benedetti http://www.poemas-del-alma.com/hagamos-un-trato.htm#ixzz2DWDLlu00
Compañera
usted sabe
puede contar
conmigo
no hasta dos
o hasta diez
sino contar
conmigo

si alguna vez
advierte
que la miro a los ojos
y una veta de amor
reconoce en los míos
no alerte sus fusiles
ni piense qué delirio
a pesar de la veta
o tal vez porque existe
usted puede contar
conmigo

si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo
no piense qué flojera
igual puede contar
conmigo

pero hagamos un trato
yo quisiera contar
con usted

es tan lindo
saber que usted existe
uno se siente vivo
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos
aunque sea hasta cinco
no ya para que acuda
presurosa en mi auxilio
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.

Lee todo en: Hagamos un trato - Poemas de Mario Benedetti http://www.poemas-del-alma.com/hagamos-un-trato.htm#ixzz2DWDC3aKt

Compañera
usted sabe
puede contar
conmigo
no hasta dos
o hasta diez
sino contar
conmigo

si alguna vez
advierte
que la miro a los ojos
y una veta de amor
reconoce en los míos
no alerte sus fusiles
ni piense qué delirio
a pesar de la veta
o tal vez porque existe
usted puede contar
conmigo

si otras veces
me encuentra
huraño sin motivo
no piense qué flojera
igual puede contar
conmigo

pero hagamos un trato
yo quisiera contar
con usted

es tan lindo
saber que usted existe
uno se siente vivo
y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos
aunque sea hasta cinco
no ya para que acuda
presurosa en mi auxilio
sino para saber
a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.

Lee todo en: Hagamos un trato - Poemas de Mario Benedetti http://www.poemas-del-alma.com/hagamos-un-trato.htm#ixzz2DWDC3aKt

viernes, 23 de noviembre de 2012

Obsesión de Dalí coa ciencia.

Salvador Dalí sentiu unha profunda pasión pola ciencia. A súa obra reflíte os principais descubrimentos científicos do século XX: a psicoanálisis, a teoría da relatividade, a fisión do átomo e a mecánica cuántica, o descubrimento do ADN... Incluso a súa firma está directamente influida por unha imaxe científica.

Dalí era un lector ávido de publicacións científicas: a súa biblioteca conten máis de cen títulos de moi diversas disciplinas. Ademáis, durante toda a súa vida, o artista perseguiu o encontro con científicos de renombre: Sigmund Freud, James D. Watson (codescubridor da estrutura do ADN, premio Nobel 1962), Ilya Prigogine (premio Nobel de Química 1977) e moitos outros.

Foi amigo de investigadores en física, matemática, bioloxía... Os científicos sorprendíanse ao descubrir que, trala fachada de excentricidad e provocación, había un artista brillante con quen podían manter un diálogo frutífero a medio camino entre a ciencia e a arte.

A obsesión de Dalí pola ciencia forma parte da súa vontade de trascendencia. O pintor, que non escondeu nunca o seu medo á morte, quería crear unha obra magnífica que lle fixese perdurar no tempo. Utilizaba a linguaxe  e os conceptos científicos para ir máis alá do mundo tanxible, para explorar novas dimensións que superasen a realidade cotiá. 

Quizáis, o que máis lle impresionou foi  descubrimento do ADN, notable en obras coma:
· El paisaje de la mariposa (1957-58)
· Árabes acidodesoxiribonucleicos (1963)
· La estructura del ADN (1975-76)
· Galacidalacidesoxyribonucleicacid (1963)

Dalí afirmaba que "a herencia depende dunha maquinaria soberana e a vida mesma é o resultado do goberno absoluto do ácido", referíndose ao ADN. 

















DOCUMENTAL SOBRE A RELACIÓN DE DALÍ COA CIENCIA ( pincha aquí )


viernes, 16 de noviembre de 2012

Ernesto Cardenal : poesía científica.

Ernesto Cardenal Martínez (Granada, Nicaragua, 20 de xaneiro de 1925) é un poeta, sacerdote, teólogo, escritor, tradutor, escultor e político nicaragüense de fama mundial, ante todo, pola súa obra poética, que lle fixo merecedor de varios premios internacionais.

Dentro da súa obra poética cabe destacar Cántico cósmico, extenso poema no que predomina a mutación disciplinaria, que consiste na alteración e sustitución dos discursos típicos da poesía mediante o uso e superposición de discursos de disciplinas non literarias como a física cuántica, o cristianismo e o testimonio histórico.

Deste modo, a obra divídese en 43 cantigas como :

1. El big-bang.
2. La palabra.
3. Fuga de otoño.
4. Expansión.
5. Estrellas y luciérnagas.
6. Más allá y más acá.
7. El cálculo infinitesimal de las manzanas.
8. Condensación y visión de San José de Costa Rica.
9. Canción del espacio-tiempo.
10. Cántico del sol.

Así, destacamos en relación coa ciencia a Cantiga 1 : El big-bang. ( fragmento ).


En el principio no había nada
ni espacio
ni tiempo.
El universo entero concentrado
en el espacio del núcleo de un átomo,
y antes aun menos, mucho menor que un protón,
y aun menos todavía, un infinitamente denso punto matemático.
Y fue el Big Bang.
La Gran Explosión.
El universo sometido a relaciones de incertidumbre,
su radio de curvatura indeterminado,
su geometría imprecisa
con el principio de incertidumbre de la Mecánica Cuántica,
geometría esférica en su conjunto pero no en su detalle,
como cualquier patata o papa indecisamente redonda,
imprecisa y cambiando además constantemente de imprecisión
todo en una loca agitación,
era la era cuántica del universo,
período en el que nada era seguro:
aun las "constantes" de la naturaleza fluctuantes indeterminadas,
esto es
verdaderas conjeturas del dominio de lo posible.
Protones, neutrones y electrones eran
completamente banales.
Estaba justificado decir que en el principio
la materia se encontraba completamente desintegrada.
Todo oscuro en el cosmos.


Enlace a todas as cantigas aquí.


jueves, 15 de noviembre de 2012

Relación da poesía coa ciencia.

Antigamente, para un científico o importante era experimentar o misterio, e para un poeta a ciencia era a nova nobreza, lamentándose da súa lentitude. Mais, dende a Antigüedade clásica á literatura Afterpop, encontráronse numerosos textos poéticos que tratan asuntos científicos ou utilizan terminología científica para abordar as cuestións eternas do amor, o tempo e a morte.

Deste modo, os poetas ocupáronse de todas as ciencias.

En España, neste siglo, un dos pensadores que máis se preocuparon desta relación entre poesía e ciencia, é o físico e escritor Agustín Fernández Mallo - nado na Coruña -, que afirma que o poeta é un laboratorio, e que as relacións entre estes dous conceptos sempre existiron, mais, unha conciencia de corte clásico-humanista, tentou separalas en base ao mito de que unha cousa é o factual e outra o estético. Feito refutable explicando que en toda ciencia hai estética e en todo arte, técnica, e non é posible separalos sen que exista degradación ao final.

Nos últimos tempos estase a prestar maior atención á dimensión estética da ciencia e, no propiamente literario, inténtanse cerar metáforas a través de  imaxes científicas, é dicir, conceptos científicos que, descontextualizados, forman imaxes e metáforas por si mesmos.






(Fotografía : Agustín Fernández Mallo.)


jueves, 25 de octubre de 2012

Signo de admiración.

A "fusión" entre o cantante - principalmente de rap - Capman e o poeta Daniel Orviz nesta composición móstranos, de novo, cómo a música ten unha gran fonte de inspiración poéitca romántica.

Ademais, Capman utiliza unha expresión lingüistica - signo de admiración - ao longo da canción como método para xerar unha maior entoación nas súas frases.. Innovador e moi bo recurso. 
Daniel Orviz sorpréndenos, esta vez, cunha síntese do seu grande poema.

Poema de Daniel Orviz : " Quiéreme ".





" Quiéreme " de Daniel Orviz.


Quiéreme.

Manifiéstate de súbito.

Choquémonos, como por arte mágico
en el Bukowski,
un Miércoles.
Pidámonos disculpas. Sonriámonos.
Intentemos tirar el muro gélido
diciéndonos las cuatro cosas típicas.
Caigámonos simpáticos.
Preguntémonos cosas.
Invitémonos
a bebidas alcohólicas.
Dejémonos llevar más lejos. Déjame
que despliegue mi táctica.
Escúchame decir cosa estúpidas
y ríete. Sonríeme. Sorpréndete
valorándome como oferta sólida.
Y a partir de ahí

quiéreme.
 
Sin rúbrica, pero por pacto tácito
acepta ser mi víctima.
Déjame que te lleve hacia la atmósfera,
acompáñame a mi triste habitáculo.
Sentémonos, mirémonos,
relajémonos y pongamos música.
De pronto, abalancémonos
besémonos con hambre, acariciémonos,
Desnudémonos rápido
y volvámonos locos. Devorémonos
como bestias indómitas. Mostrémonos
solícitos en cada prolegómeno.
Derritámonos en abrazos cálidos
Virtámonos en húmedos océanos.
Ábrete a mí, abandónate y enséñame
el sabor de tus líquidos.
Mordámonos, toquémonos, gritémonos
permitámonos que todo sea válido
y sin parar,
follémonos.
Follémonos hasta quedar afónicos

Follémonos hasta quedar escuálidos.
 
Durmámonos después, así,
abrazándonos.

Y al otro día

quiéreme.

Despidámonos rígidos, y márchate
de regreso a tus límites
satisfecha del paréntesis lúbrico
pero considerándolo algo efímero
sin segundo capítulo.
Deja pasar el tiempo, mas sorpréndete
recordándome en flashes esporádicos
y sintiendo al hacerlo un sicalíptico
látigo por tus gónadas.
Descúbrete a menudo preguntándote
qué será de este crápula.
Y un día, sin siquiera proponértelo
rescata de tus dígitos mi número
llámame por teléfono
y alégrate de oírme. Retransmíteme,
ponme al día de cómo van tus crónicas
y escucha como narro mis anécdotas.
Y al final, algo tímidos, citémonos.
En cualquier cafetín de corte clásico
volvámonos a ver, sintiendo idéntico
vértigo en el estómago.
 
Y en ese instante

quiéreme.

Apenas pasen un par de centésimas
sintamos al unísono un relámpago
de éxtasis limpio y cándido,
y en un crescendo cinematográfico
dejémonos de artificios y máscaras.
Rindámonos a la atracción magnética
que gritan nuestros átomos
y sintámonos de placer pletóricos
por sentirla recíproca.
Unidos en un abrazo simétrico
perdámonos por esas calles lóbregas
regalándonos en cada parquímetro
con besos mayestáticos
que causen graves choques de automóviles
y estropéen los semáforos.
 
Y para siempre

quiéreme.

Dejemos que se haga fuerte el vínculo,
unamos nuestro caminar errático,
declarémonos cómplices,
descubramos restaurantes asiáticos,
compartamos películas,
contemplemos bucólicos crepúsculos,
charlemos de poética y política
y celebremos nuestras onomásticas
regalándonos fruslerías simbólicas
en veladas románticas.

Y entre una y otra

quiéreme

Dejemos de quedar con el grupúsculo
de amigos. Que los follen por la próstata.
Pues si ponemos el asunto en diáfano
solo eran una pandilla de imbéciles.
Cerrémonos, y en un afán orgiástico
con afición sigamos explorándonos
buscando como ávidos heroinómanos
el subidón de aquel polvo iniciático.

Y aunque no lo logremos. Da igual.

Quiéreme.

Para evitar que nuestra vida íntima
se corrompa con óxido
busquémonos alternativas lúdicas
apuntémonos a clases de kárate
o de danzas vernáculas
juntémonos en cursos gastronómicos.
Presentémonos
a nuestros mutuos próceres
anteriores del árbol genalógico
y a lo largo del cónclave
sintámonos con ellos algo incómodos
mas felices de haber pasado el trámite.

Y quiéreme después. Sigue queriéndome,

continuando con el proceso lógico
juntemos nuestras vidas en un sólido
matrimonio eclesiástico,
casémonos a la manera clásica,
hagamos un bodorrio pantagruélico,
y cual pájaros de temporada en éxodo
vayámonos de viaje hacia los trópicos
y bailemos el sóngoro cosóngoro
mientras bebemos cócteles exóticos.
 
Y al regresar, sentemos nuestros cráneos.
Comprémonos un piso. Hipotequémonos
Llenémoslo con electrodomésticos
y aparatos eléctricos,
y paguemos en precio de las dádivas
regalándole nueve horas periódicas
a trabajos insípidos
que permitan llenar el frigorífico.

Y mientras todo ocurre, solo

quiéreme,

del fondo de tu útero
saquemos unos cuantos hijos pálidos,
bauticémoslos con nombres de apóstoles,
llenémoslos de amor y contagiémoslos
con nuestra lóbrega tristeza crónica.
Apuntémoslos a clases de música
de mímica y de álgebra,
y démosles zapatos ortopédicos,
aparatos dentales costosísimos,
fórmulas matemáticas
y complejos edípicos
que llenen el diván de los psicólogos.
 
Releguemos nuestro ritual erótico
a la noches del sábado
cuando ellos salgan véstidos de góticos
a ponerse pletóricos
ciegos de barbitúricos.
Paguémosles las tasas académicas
a los viajes a Ámsterdam.
Dejemos que presenten a sus cónyuges
y al final, entreguémoslos
para que los devoren las mandíbulas
de este mundo famélico.

Y ya sin ellos

quiéreme

a lo largo de apuros económicos
y de exámenes médicos,
mientras que nos vovemos antiestéticos
más cínicos, sarcásticos,
nos aplaste el sentido del ridículo
y nos comen los cánceres y úlceras.
Quiéreme aunque nos quedemos sin diálogo
Y te pongan histérica mis hábitos.
Enfádate, golpéame, hasta grítame
y como única válvula catártica
desahógate en relaciones adúlteras
con amantes más jóvenes
y regresa entre lágrimas y súplicas
perjurándome que aún sigues amándome.
 
Y yo contestaré tan solo
quiéreme.
Quiéreme aunque te premie salpicándote
en escándalos cíclicos
y te insulte, y te haga sentir minúscula
y me pase humillándote
y me haya vuelto un sátrapa
que roza cada día el coma etílico
y me haya vuelto politoxicómano
y me conozcan ya en cada prostíbulo.

Continúa queriéndome
mientras pasan espídicas las décadas
y nos envuelve el tiempo maquiavélico
en un líquido amniótico
que borre el odio que arde en nuestros glóbulos
y nos arroje al hospital geriátrico
a compartir habitación minúscula
inválidos, mirándonos
sin más fuerza ni diálogo
que el eco de nuestras vacías cáscaras.
 
Quiéreme para que pueda decirte
cuando vea la sombra de mi lápida
Y antes de que venga y cierre la mano
de la muerte mis párpados:

“Ojalá,
ojalá como dijo aquel filósofo
el tiempo sea cíclico
y volvamos de nuevo reencarnándonos
en dos vidas idénticas,
y cuando en el umbral redescubierto
de una noche de miércoles pretérita
tras chocarme contigo
girándote, me digas: "Uy, perdóname"
le ruego que permita el dios auténtico
que recuerde en un segundo epifánico
cómo será el futuro de este cántico
cómo irán nuestras flores corrompiéndose
cómo acabaré odiándote
cómo destrozarás cuanto fue insólito
en este ser,
cómo la vida empírica
nos tornará en autómatas patéticos
hasta llevarnos a la justa antípoda
de nuestro sueño idílico."

"Y sabiendo todo esto, anticipándolo
pueda mirarte directo a los ojos
y conociéndolo muy bien. Sabiendo
el devenir de futuras esdrújulas
destrozando en un pisotón mi brújula

te diga
solo



quiéreme."


viernes, 5 de octubre de 2012

O amor é reflexión.


Este blog comeza cun nombramento á cantautora Adriana Moragues e a súa canción "Aún así vuelvo a amar" para procurar expresar e demostrar, xunto cas demais publicacións, que o amor é unha das bases da poesía, unha das súas maiores inspiracións, dende que seu deu a luz este arte ata a máis próxima actualidade.

Como ben expresa a propia autora, esta canción fala das dúas partes abstractas do amor: o medo e a ilusión a amar. Chega á nosa mente como un empurrón para subir o chanzo que precisamos todas as persoas despois de sufrir para recobrar a ilusión polo amor, polas boas sensacións. Fainos, seica, reflexionar sobre que ó largo da vida imos sufrir, mais tamén imos gañar das derrotas e saír adiante.

- Buscade a vitoria na derrota, o pracer na oscuridade.