jueves, 20 de diciembre de 2012

Vuelve, amor.

Aliento, el sudor de tu espalda,
me queman tus pocas ganas, 
me quemas,
me inhalas 
y terminamos arañanado calor
raspando resquicios de la habitación.

Dejaste vacíos en ti,
en mi,
uniste huecos con enfados
y finales con nudos a principios
- alteraste la paz en el alma -
supiste acariciar a las cosquillas.

Hasta el ruído de la calle
extraña tus mañanas
llenas de paz sosegando plazas.
Hasta mis ojos se cansan
y no se acostumbran
a que no los abras tú 
con la mirada,
y quieren llegar a donde estés,
besarte,
aspirar tus entrañas,
inspirarte,
- que no te vayas -.

Te exhalo,
a pulmón abierto
para que vuelvas a mi,
con las manos frías, con amor,
y sin ganas de quitarme vida
- no me queda después de ti -.

Hoy llenas, 
de luz las despedidas,
de esperanza mis letras,
de silencion la cama.
Hoy vienes tú, 
mañana habrá viento,
mañana habrá calma.

Y al final de ti,
contigo,
a tus pies,
están mis manos esperando
para cuando te decidas
por mi,
para cuando te lances
a mi vacío
- sin miedos -



(XI-XII-MMXII)


jueves, 13 de diciembre de 2012

Proxecto : "La voz de la escuela"

Unha vez ao mes, o periódico "La voz de la escuela" presenta nun dos seus apartados unha serie de poemas históricos da literatura española. 

Este mes, dentro dos catro poemas publicado, cabe destacar o de San Juan de la Cruz: "¡Cántico espiritual!"

San Juan de la Cruz (1542-1591), patrón dos poetas da lengua española, foi un dos máximos exponentes da poesía mística do Renacemento e en ¡Cántico espiritual! utiliza o simbolismo inspirándose no Cantar de los cantares.

ESPOSA

¿Adónde te escondiste,
Amado, y me dejaste con gemido?
Como el ciervo huiste,
habiéndome herido;
salí tras ti clamando, y eras ido.

Pastores, los que fuerdes
allá por las majadas al otero,
si por ventura vierdes
aquel que yo más quiero,
decidle que adolezco, peno y muero.

Buscando mis amores
iré por esos montes y riberas,
ni cogeré las flores,
ni temeré las fieras,
y pasaré los fuertes y fronteras.

¡Oh bosques y espesuras,
plantadas por la mano del Amado!
¡Oh prado de verduras,
de flores esmaltado,
decid si por vosotros ha pasado!

RESPUESTA DE LAS CRIATURAS

Mil gracias derramado
pasó por estos sotos con presura,
y, yéndolos mirando,
con sola su figura
vestidos los dejó su hermosura.

 

"Letras" - Jorge Gavilanes.

Unhas letras que expresan dependencia,
unhas verbas que nacen do amor:

Ter perdido os bicos que aportan alegría.
Recuperar os beizos que che enchen o corazón.
Coma outro calquera apreteite nese día, 
sentín daquela cada roce das nosas máns.
Choramos coma parvos sempre que te vía.
Desexar que repitas cada bico que me das.

Recoñezo amarte despois deste tempo
en que non te perdín, sen terte.
Sigo sentindo este iskra polo peito
só tendo os teus ollos claros ao verte.

Non necesito enganarme e crerme sen ti.
Non quero non verte sorrir.
Que cando abran os ceos despois de chover,
xuntos, deitados, quereremos amencer.
Que a luz de dous sorrisos
chegue até o infinito, moi  lonxe,
que o tempo e o destino
depare por nós o que nos toque vivir,
que eu estarei ocupado, queréndote.


(16.10.2012)

miércoles, 12 de diciembre de 2012

Resquicios de poesía.

No sé,
si el viento me acerca y/o me aleja
de ti;
Si el frío es un indicio a
quererte
o si arrodillarme ante tu calor
me da fuerza para (sobre)vivir.
- pues tus manos me salvaron
incluso antes de que fueras a
tocarme -.

Será el anhelo de
tenerte
lo que un día me acercó
a refugiar el hielo de mi nariz en
tu aliento.
Y al besarme te llevaste
la mitad de mi,
ahora,
he venido a encontarme
dentro de ti.

Entonces fue cuando quise,
quererte,
cuando me agaché ante tu vida
- enredada entre la mía
a pasos de tortuga -
para lidiar contigo y
enamorarme de ti;
Cuando sin querer quise,
tenerte:
te adentraste en mi corazón.
                                     - te clavaste -.

Decidiste alternarme con tus pesadillas,
fui cura de tus noches bohémicas,
clemencia ante la revelión
de tus despiadadas cosquillas.
Con las manos llenas de paz
quisiste poder
tocarme
y yo intento ser,
ahora,
aliento de tu revolución.

Si entonces fue así,
antes quise quedarme
en ti
que arrodillarme ante los pies
de otra,
- concilié el sueño en tus mejillas -;
quererte
me llevó a quedarme,
tenerte
a querer tocarte y
ser,
quise el olor de tus sonrisas.

Todo lo que tuve y tendré
atrincherado en mis pensamientos
nace de ti, y es,
- irónicamente -
amor desenfrenado.



(XI-XII-MMXII)